Czy pracownik z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności, który nie stawia się w pracy, powinien być uwzględniany w wyliczaniu wskaźników zatrudnienia?

Wieloletni pracownik z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności (symbol „specjalny”), od 9 czerwca 2025 r. nie stawił się do pracy i nie usprawiedliwił swojej nieobecności. Z uzyskanych nieoficjalnie informacji wynika, że pracownik prawdopodobnie rozpoczął odbywanie kary pozbawienia wolności. Pracodawca wysłał na adres domowy list polecony z wezwaniem do usprawiedliwienia nieobecności, jednak spodziewa się jego zwrotu jako nieodebranego, ponieważ pracownik jest osobą samotną. W związku z tym zakład rozważa uznanie nieobecności od 9 czerwca za nieusprawiedliwioną i niepłatną, a następnie rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy – ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych). W kontekście przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, pojawia się jednak istotne pytanie: czy od 9 czerwca 2025 r. taki pracownik – mimo formalnego pozostawania w stosunku pracy do czasu rozwiązania umowy – powinien być wliczany do stanu zatrudnienia osób niepełnosprawnych, a tym samym uwzględniany przy obliczaniu wskaźników, o których mowa w art. 21 ustawy, w tym pozycji 39 i u1 w formularzu Wn-D oraz przy naliczaniu ulg dla kontrahentów?