Częściowa zdolność pracownika do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych a orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności – analiza wyroku SN

Zgodnie z art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz. U. z 2025 r., poz. 913, ze zm.) – dalej u.r.o.n., niepełnosprawność to trwała lub okresowa niezdolność do wypełniania ról społecznych z powodu stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu, w szczególności powodująca niezdolność do pracy.

Stosownie do treści § 3 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 857, ze zm.) – dalej: r.s.o.n.s.n., przez trwałe (stałe) naruszenie sprawności organizmu rozumie się takie naruszenie sprawności organizmu, przy którym według wiedzy medycznej stan zdrowia osoby nie rokuje poprawy. Jeżeli jednak według wiedzy medycznej może nastąpić poprawa stanu zdrowia, dochodzi do okresowego naruszenia sprawności organizmu. Jednym z orzeczeń potwierdzających niepełnosprawność na gruncie przepisów u.r.o.n. jest orzeczenie o zaliczeniu do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, wydane przez powiatowe lub wojewódzkie zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności na podstawie przepisów u.r.o.n.

W związku z tym ustalono trzy stopnie niepełnosprawności, tj.:

• znaczny;
• umiarkowany;
• lekki.

Jak wynika z dyspozycji art. 4 ust. 1 u.r.o.n., znaczny stopień niepełnosprawności orzeka się wobec osoby z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolnej do pracy albo zdolnej do pracy wyłącznie w warunkach pracy chronionej i wymagającej, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Jednocześnie w myśl ust. 4 tego przepisu niezdolność do samodzielnej egzystencji jest r