Co można, a czego nie zaliczać do czasu pracy pracownika?

Prawidłowe ustalenie czasu, który pracownik przepracował, ma zasadnicze znaczenie w wywiązywaniu się pracodawcy z obowiązku wypłaty należnego wynagrodzenia za tę pracę. W ustawie Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r. (Dz. U. z 2025 r., poz. 277 t.j.), dalej k.p., w art. 128 § 1 czas pracy zdefiniowany jest jako czas, w którym pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy. Jak zatem należy rozumieć frazę „pozostaje w dyspozycji pracodawcy”?

Pozostawanie w dyspozycji pracodawcy

Jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego (SN) z dnia 12 stycznia 2022 r. (I PSKP 45/21), definicja zawarta w art. 128 § 1 k.p. nawiązuje do zależności zachodzącej między czasem a miejscem, przy uwzględnieniu stanu określonego jako „pozostawanie w dyspozycji pracodawcy”. Również postanowienie SN z dnia 7 listopada 2019 r. (I PK 21/19) potwierdza, że ustawodawca nie wiąże czasu pracy z czasem realnego, efektywnego świadczenia pracy, lecz z czasem pozostawania w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy, dlatego na czas pracy składa się nie tylko czas rzeczywistej pracy, lecz także okresy jej nieświadczenia, w których pracownik