Gdy nie widać. Jak tworzyć bezpieczne miejsce pracy dla osób z niepełnosprawnością niewidoczną?

Gdy choroby nie widać – czym jest niepełnosprawność niewidoczna?

Mianem niepełnosprawności niewidocznej określa się schorzenia, których nie widać na pierwszy rzut oka. Nie sposób stworzyć pełnej listy takich schorzeń, ale możemy zaliczyć do nich na przykład:

• zaburzenia psychiczne – depresję, zaburzenia lękowe (coraz częściej diagnozowane już u bardzo młodych ludzi), schizofrenię;
• zaburzenia neurologiczne – przewlekłe migreny, padaczkę, stwardnienie rozsiane (SM), zespół Tourette’a, spektrum autyzmu;
• choroby autoimmunologiczne – toczeń rumieniowaty, chorobę Hashimoto, łuszczycę, reumatoidalne zapalenie stawów;
• ból przewlekły – ból trwający dłużej niż trzy miesiące, może mieć różne przyczyny;
• choroby przewlekłe – astmę, cukrzycę, alergie;
• zaburzenia układu trawienia – celiakię, chorobę wrzodową żołądka, zespół jelita drażliwego;
• problemy sensoryczne – zaburzenia widzenia, słuchu.

Nietrudno się domyślić, że takie schorzenia znacząco utrudniają codzienne funkcjonowanie, nawiązywanie relacji z innymi czy wywiązywanie się z obowiązków zawodowych. Fakt, że otoczenie bardzo często nie ma świadomości ich istnienia, powoduje brak społecznego zrozumienia i wsparcia. Osoby z niepełnosprawnością niewidoczną mogą wydawać się przecież całkiem zdrowe. Mierzą się one jednak z realnymi ograniczeniami i barierami.

Niepełnosprawność niewidoczna – widoczne bariery

Pracodawcy zatrudniający osoby z niepełnosprawnością (OzN) najczęściej wiedzą, z jakimi wyzwaniami zmagają się tacy pracownicy. W przypadku niepełnosprawności niewidocznej sprawa wygląda nieco inaczej. A przecież bra