MRPiPS i GIP nie mogą dojść do porozumienia w sprawie sposobu udzielenia równoważnego okresu odpoczynku

Co do zasady pracodawca zatrudniający pracownika w oparciu o umowę o pracę powinien pamiętać, że pracownikowi temu przysługuje nieprzerwany okres odpoczynku dobowego w minimalnym wymiarze 11 godzin. Uprawnienie to zostało uregulowane w treści art. 132 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 2025 r., poz. 277, ze zm.) – dalej: k.p. W tym kontekście przez dobę należy rozumieć dobę pracowniczą, czyli okres 24 godzin, liczony od godziny rozpoczęcia pracy określonej w obowiązującym pracownika rozkładzie czasu pracy, a nie od rzeczywistego rozpoczęcia pracy (np. od 7:00 do 7:00 następnego dnia). Jeśli pracownik zawarł kilka umów o pracę z tym samym pracodawcą, minimalny okres odpoczynku dobowego ma zastosowanie do wszystkich tych umów łącznie, a nie do każdej z nich odrębnie. Okres odpoczynku dobowego musi stanowić jedną ciągłą przerwę w świadczeniu pracy.

Odpoczynek minimalny to czas całkowitej swobody pracownika, po którego zakończeniu pracownik ponownie podejmuje obowiązki pracownicze, o godzinie wynikającej z rozkładu czasu pracy, a niekiedy dodatkowego polecenia pracodawcy. W trakcie odpoczynku pracownik musi przebywać w miejscu pozwalającym na dotarcie do pracy w czasie wynikającym z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy. Stan psychofizyczny, w jakim znajduje się pracownik po zakończeniu minimalnego odpoczynku dobowego, musi umożliwiać mu wykonywanie obowiązków służbowych, a więc pracownik nie może być np. w stanie upojenia alkoholem.

W przypadku niektórych pracowników lub w razie wystąpienia pewnych sytuacji uprawnienie do minimalnego odpoczynku dobowego zostało ograniczone. Zgodnie z art. 132 § 2 k.p., chodzi tu m.in. o:

• pracowników, którzy zarządzają w imieniu pracodawcy zakładem pracy;
• sytuacje, w których konieczne jest prowadzenie a