Konwencja ONZ i prawa osób z niepełnosprawnościami – od zaleceń do działań

Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych

Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ) dysponuje szeregiem dokumentów o uniwersalnym charakterze, które tworzą ramę ochrony praw człowieka. Wśród tych kluczowych znajdują się:

1. Karta Narodów Zjednoczonych,
2. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka,
3. Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych,
4. Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych,
5. Pełnomocnik Rządu ds. Niepełnosprawnych.

Stanowią one podstawę, na której opierają się późniejsze, bardziej specjalistyczne akty, skoncentrowane na poszanowaniu różnorodności oraz godności każdej osoby — w tym także osób z niepełnosprawnościami.

Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych stanowi pierwszy kompleksowy międzynarodowy akt, w którym szczegółowo uregulowano prawa osób z niepełnosprawnością. Dokument ma na celu umożliwienie pełnego korzystania ze wszystkich praw człowieka i podstawowych wolności przez wszystkie osoby z niepełnosprawnościami, z poszanowaniem ich godności.

13 grudnia 2006 r. – przyjęcie Konwencji wraz z protokołem fakultatywnym przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, na mocy rezolucji nr 61/106. 30 marca 2007 r. miało miejsce otwarcie dokumentów do podpisu przez 81 państw, w tym również Polskę. 3 maja 2008 r. Konwencja weszła w życie, czyli trzydzieści dni po złożeniu dwudziestego dokumentu ratyfikacyjnego. Kolejne 6 lat Konwencja czekała na ratyfikowanie przez Prezydenta RP, co nastąpiło 6 września 2012 r. Następnie 25 września 2012 r. polska delegacja przekazała akt ratyfikacyjny Sekretarzowi Generalnemu ONZ w Nowym Jorku.

Dokument został przyjęty jako podstawa modernizacj