Nowy system orzekania o niezdolności do pracy bez orzeczeń wydawanych na stałe?

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.: Dz. U. z 2024 r., poz. 1631, ze zm.) – dalej: u.e.r., osobą niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu, a przy tym nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Osoba, która utraciła zdolność do wykonywania pracy jakiegokolwiek rodzaju jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Niezdolność do pracy może mieć charakter częściowy, jeżeli dana osoba w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W myśl art. 13 ust. 2 u.e.r. niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, chyba że według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu.

Lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w formie orzeczenia dokonuje oceny niezdoln