Kiedy nie można udzielić urlopu wypoczynkowego na żądanie bezpośrednio po powrocie ze zwolnienia lekarskiego?

Przepis art. 167² ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j.: Dz. U. z 2025 r., poz. 277, ze zm.) – dalej: k.p., wskazuje, że pracodawca musi udzielić na żądanie pracownika i w terminie przez niego wskazanym nie więcej niż 4 dni urlopu wypoczynkowego w każdym roku kalendarzowym, przy czym wspomniany wymiar urlopu wypoczynkowego na żądanie obejmuje łącznie wszystkich pracodawców, u których pracownik pozostaje w danym roku kalendarzowym w stosunkach pracy. Jednocześnie udzielenie urlopu wypoczynkowego na żądanie nie jest objęte planem urlopów, co wynika bezpośrednio z treści przepisu art. 163 § 1 k.p.

Żądanie udzielenia analizowanego urlopu powinno zostać zgłoszone przez pracownika najpóźniej w dniu rozpoczęcia urlopu w taki sposób, aby pracodawca zapoznał się z żądaniem pracownika.

Wspomniane 4 dni urlopu na żądanie wliczają się do wymiaru urlopu wypoczynkowego przysługującego pracownikowi corocznie na podstawie art. 154 § 1 k.p., który stanowi, że pracownikowi przysługuje 20 dni urlopu wypoczynkowego w roku kalendarzowym w przypadku, gdy staż pracy tego pracownika jest krótszy niż 10 lat, albo 26 dni urlopu wypoczynkowego w roku kalendarzowym, jeżeli staż pracy pracownika jest dłuższy niż 10 lat. Wobec tego urlop wypoczynkowy na żądanie jest urlopem płatnym.

Z brzmienia przepisu art. 167² k.p. płynie wniosek, że co do zasady pracodawca musi udzielić pracownikowi urlopu wypoczynkowego na żądanie w terminie wskazanym przez tego pracownika. Niemniej jednak warto przytoczyć tezę nr 3 postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2024 r. (sygn. akt II PSK 106/23, LEX