Wypłata zasiłku chorobowego przez nowego pracodawcę a brak udokumentowania przyczyny niezdolności do pracy

Pracownikowi, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, przysługuje zasiłek chorobowy. Wynika to wprost z przepisu art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j.: Dz. U. z 2022 r., poz. 2189, ze zm.) – dalej u.u.s.t.w.

Zasady, na jakich zasiłek chorobowy przysługuje pracownikowi, zostały określone w przepisach u.u.s.t.w., a także w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j.: Dz. U. z 2023 r., poz. 2780, ze zm.) – dalej u.ś.u.s.m., jak również w uregulowaniach ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (t.j.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1465, ze zm.) – dalej: k.p.

W myśl art. 4 ust. 1 u.ś.u.s.m., aby pracownik mógł skorzystać z zasiłku chorobowego, musi on podlegać nieprzerwanemu ubezpieczeniu chorobowemu przez określony w tym przepisie okres, czyli 30 dni w przypadku ubezpieczenia obowiązkowego, albo 90 dni w przypadku ubezpieczenia dobrowolnego. Okresy te obejmują także poprzednie okresy ubezpieczenia chorobowego, jeśli przerwa między nimi nie przekroczyła 30 dni lub wynika ze skorzystania przez pracownika z urlopu wychowawczego bądź urlopu bezpłatnego, a także w trakcie tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności. Jednocześnie, w myśl art. 8 ust. 1 i 2 u.u.s.t.w. powyższe okresy wyczekiwania nie dotyczą przypadków, gdy zasiłek chorobowy należy się pracownikowi na podstawie ubezpieczenia wypadkowego, gdyż wówczas świadczenie to przysługuje niezależnie od okresu podlegania ubezpieczeniu, od pierwszego dnia niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.

W tym kontekście warto zauważyć, że adekwatnie do treści art. 13 pkt 1 w zw. z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych