Poświadczona dokumentacja medyczna w postępowaniu orzeczniczym – faktyczny obowiązek czy nieuzasadniony wymóg?

Z jednej strony organy orzecznicze, powołując się na bezpieczeństwo obrotu prawnego, argumentują, że muszą mieć pewność, iż kopia jest zgodna z oryginałem. Z drugiej zaś – ani ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, ani Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności nie mówią wprost o obowiązkowym „uwierzytelnianiu” każdej strony dokumentacji. W efekcie osoby starające się o wydanie orzeczenia często zastanawiają się, czy wystarczy zwykła kopia z oryginałem do wglądu, czy też należy każdorazowo zabiegać o pieczątkę z napisem „za zgodność z oryginałem”.

Przepisy prawa

Zgodnie z art. 66 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, w zakresie nieunormowanym bezpośrednio przez tę ustawę stosuje się m.in. przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego (k.p.a.). A sam k.p.a. w art. 75 § 1 pozwala na uwzględnienie w postępowaniu każdego dowodu, który może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy.

Niewątpliwie dokumentacja medyczna jest kluczowa w postępowaniu orzeczniczym. Jednak przy ocenie, czy jest ona „oryginalna”, trzeba też uwzględnić art. 76 k.p.a. definiujący dokumenty urzędowe. Dokumentacja wydana przez placówki medyczne to w zasadzie dokument prywatny, co potwierdza wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z 5 listopada 2014 r. (III Ca 820/14): „Dokumentacja medyczna nie ma waloru dokumentu urzędowego, stanowi dowód prywatny”. Potwierdzanie jej