Za dobry na orzeczenie?

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.: Dz. U. z 2024 r., poz. 1631, ze zm.) – dalej: u.e.r., osobą niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu, przy czym osoba nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (bez względu na jej rodzaj), jest całkowicie niezdolna do pracy. Natomiast osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy odpowiadającej poziomowi posiadanych przez tę osobę kwalifikacji, jest uznawana za osobę częściowo niezdolną do pracy.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 u.e.r., prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy ma ubezpieczony tj. osoba podlegająca ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, który spełnia łącznie następujące warunki:

1.jest niezdolny do pracy;

2.ma wymagany okres składkowy (okresy zatrudnienia bądź prowadzenia działalności gospodarczej) i nieskładkowy (okresy braku aktywności zawodowej lub przerw w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne);

3.niezdolność do pracy w jego przypadku powstała:

• w okresie składkowym lub nieskładkowym,
• w ciągu 18 miesięcy od ich zakończenia,
• w okresach pobierania świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego określonych w przepisach o świadczeniach rodzinnych, bądź zasiłku dla opiekuna określonego w przepisach o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów

– za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Wyjątek: warunek ten nie dotyczy ubezpieczonego, który wykazał okresy składkowe i nieskładkowe wynoszące co najmniej 20 lat (kobiety) lub 25 lat (mężczyźni) oraz jest całkowicie niezdolny do pracy;

4.nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (FUS), bądź nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Na podstawie art. 4 pkt 13 u.e.r., uprawniona do otrzymania renty z tytułu niezdolności do pracy – po spełnieniu powyższych przesłanek – jest także osoba, która przed dniem wejścia w życie tej ustawy, podlegała:

• ubezpieczeniu społecznemu, lub
• zaopatrzeniu emerytalnemu

– z wyłączeniem ubezpieczenia społecznego rolników.

Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, chyba że według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu.

Adekwatnie do dyspozycji art. 13 ust. 1 u.e.r., przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1. stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;
2. możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne danej osoby.

Trzeba zaznaczyć, że na mocy przepisów ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j.: Dz. U. z 2022 r., poz. 2189, ze zm.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje również ubezpiecz