Upływ okresu zasiłkowego a obowiązek informacyjny pracodawcy

Osoba podlegająca ubezpieczeniu społecznemu, czyli ubezpieczony, w razie choroby nabywa prawo do zasiłku chorobowego:

• po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, gdy dana osoba objęta jest tym ubezpieczeniem obowiązkowo;
• po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, gdy ubezpieczenie jest dobrowolne.

Powyższe wprost wynika z treści art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j.: Dz. U. z 2023 r., poz. 2780, ze zm.) – u.ś.u.s.m. Przepis art. 6 ust. 1 tej ustawy wskazuje, że zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Natomiast w treści ust. 2 tego przepisu ustawodawca zawarł katalog przyczyn niemożności wykonywania pracy traktowanych na równi z niezdolnością do pracy z powodu choroby. W oparciu o art. 6 ust. 2 u.ś.u.s.m. wśród tych przyczyn należy wskazać niemożność wykonywania pracy:

1. w następstwie decyzji wydanej przez właściwy organ lub uprawniony podmiot na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (t.j.: Dz. U. z 2024 r., poz. 92