Dress code w miejscu pracy w kontekście przepisów o zakazie dyskryminacji

W polskim prawie pracy brak legalnej definicji tego pojęcia, jednak w literaturze rozumie się przez to zbiór zasad dotyczących wyglądu pracownika, który został ustanowiony przez pracodawcę w formie pisemnej lub ustnej albo przez ustawodawcę w przepisach prawa powszechnie obowiązującego. Zasady dotyczące ubioru w miejscu pracy zaczęły nabierać znaczenia wraz z wejściem na nasz rynek zagranicznych korporacji finansowych, bankowych czy prawniczych. Reguły te zaczęto wykorzystywać także w innych branżach. Jednocześnie wymogi co do noszonego stroju poddane zostały bardziej restrykcyjnym wymaganiom, co znalazło wyraz w politykach, zasadach postępowania czy kodeksach. Dress code jest jedną z form ekspresji pracownika w miejscu pracy. Inne formy uzewnętrzniania postaw czy przekonań poprzez strój to na przykład noszenie symboli lub stroju o charakterze religijnym. Ubiór może być również nośnikiem treści, czyli być tzw. wypowiedzią symboliczną, rozumianą jako swego rodzaju sposób komunikacji.

W języku polskim odnaleźć możemy dwa przeciwstawne przysłowia. Wielu z nas próbuje w swoim postępowaniu kierować się zasadą, że to nie szata zdobi człowieka i nie jest ważne to, jak człowiek wygląda, ale to, co sobą reprezentuje. Co do zasady uroda lub fizyczność w pracy nie powinny mieć znaczenia -stawiamy przecież tylko na kompetencje i doświadczenie. Nie da się jednak ukryć, jak istotną rolę odgrywa nasz wygląd i dużo osób uważa, że jak nas widzą, tak nas piszą. Wygląd oddziałuje na podejście ludzi zarówno do samych siebie, jak i do innych osób, chociaż większość z nas próbuje temu zaprzeczyć. Jak jednak zauważyli już jakiś czas temu psychologowie i filozofowie, takiemu twierdzeniu przeciwstawiają się nasze nawyki konsumpcyjne . Podświadomie oceniamy ludzi w czasie pierwszego wrażenia i trudno później zmienić nasz pogląd. Na taką ocenę składa się bardzo wiele – gesty, mimika, uśmiech, ubiór, ton głosu. W związk