Niewykorzystany urlop dodatkowy pracownika z niepełnosprawnością a ekwiwalent za pracę

Zgodnie z treścią art. 152 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1465, ze zm.) – dalej: k.p., każda osoba zatrudniona na podstawie stosunku pracy ma prawo do corocznego, nieprzerwanego oraz płatnego urlopu wypoczynkowego. Urlopu takiego nie można się zrzec. W zależności od stażu pracy, pracownikowi przysługuje urlop wypoczynkowy w wymiarze:

• 20 dni roboczych – gdy pracownik jest zatrudniony krócej niż 10 lat,
• 26 dni roboczych – gdy pracownik jest zatrudniony co najmniej 10 lat.

Osoby z niepełnosprawnościami stanowią szczególną grupę pracowników, gdyż oprócz zwykłego urlopu wypoczynkowego, przysługuje im także dodatkowy urlop wypoczynkowy. Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j.: Dz. U. z 2024 r., poz. 44, ze zm.) – dalej: u.r.o.n., dodatkowy urlop wypoczynkowy przysługuje niepełnosprawnym pracownikom zaliczonym do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Wymiar tego urlopu to 10 dni roboczych.

Szczególne uprawnienia pracownicze zasadniczo przysługują pracownikowi z niepełnosprawnością od dnia, od którego pracownik ten został wliczony do stanu zatrudnienia osób niepełnosprawnych na podstawie art. 2a u.r.o.n. Wskazuje na to art. 20c tej ustawy. Przepisu art. 2a u.r.o.n. nie stosuje się jednak do obliczania terminu nabycia przez niepełnosprawnego pracownika prawa do dodatkowego urlopu wypoczynkowego.

Jeżeli chodzi o pierwszy dodatkowy urlop wypoczynkowy, nale