Możliwość zawarcia dwóch umów o pracę z jednym pracodawcą

W tematyce dopuszczalności dwóch stosunków pracy z jednym pracodawcą wielokrotnie wypowiadał się SN. Istotny jest wyrok z dnia 14 lutego 2002 r. (I PKN 876/00). W wyroku tym SN podkreślił, że domniemane jest pozostawanie w jednym stosunku pracy w razie wykonywania na rzecz pracodawcy kilku rodzajów pracy podporządkowanej. Aby strony wiązały dwa stosunki pracy konieczne jest wykazanie, że realizacja celu gospodarczego w ramach jednego stosunku pracy jest niemożliwa. Jeżeli takiego „celu” gospodarczego pracodawca nie wykaże, wykonywana praca będzie traktowana jako świadczona w ramach jednego stosunku pracy (a więc w ramach nadgodzin).

Zasadą jest pozostawanie stron w jednym stosunku pracy, choćby nawet przedmiotem pracowniczego zobowiązania był rodzaj pracy szeroko określony nazwą kilku zawodów lub specjalności czy funkcji (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13.03.1997 r., I PKN 43/97). Zawieranie z własnym pracownikiem dodatkowej (drugiej) umowy o pracę za normalnym wynagrodzeniem judykatura dopuszcza tylko wyjątkowo, gdy chodzi o rodzaj pracy wyraźnie inny niż uzgodniony w podstawowym czasie pracy (tak uchwała Sądu Najwyższego z 12.03.1969 r., III PZP 1/69). W przeciwnym razie mielibyśmy - zdaniem Sądu Najwyższego wyrażonym w uchwale z 12.04.1994 r., I PZP 13/94 - do czynienia z próbą obejścia przepisów o czasie pracy i wysokoś