Obowiązki pracodawcy w obliczu wymogu równego traktowania w zatrudnieniu ze względu na płeć

Unijne prawodawstwo i orzecznictwo zmierza do wyeliminowania dyskryminacji ze względu na płeć oraz wspiera równouprawnienie kobiet i mężczyzn na wszystkich płaszczyznach, w tym w szczególności na rynku pracy. Stosownie do treści art. 157 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2, ze zm.) – dalej: TFUE, każde Państwo Członkowskie Unii Europejskiej ma obowiązek stosowania zasady równości wynagrodzeń dla pracowników płci męskiej i żeńskiej za taką samą pracę lub pracę takiej samej wartości.

Obowiązek pracodawcy w zakresie zapewniania równego traktowania kobiet i mężczyzn ze względu na płeć wynika z uregulowań art. 112 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1465, ze zm.) – dalej: k.p. Adekwatnie do dyspozycji tego przepisu, wszyscy pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków. Dotyczy to w szczególności równego traktowania mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu. Przepisy regulujące tę kwestię stanowią implementację uregulowań dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2006/54/WE z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (Dz. Urz. UE L 2006.204.23).

Odpowiednio do art. 113 k.p., jakakolwiek dyskryminacja w zatrudnieniu, bez względu na to, czy bezpośrednia, czy też pośrednia, zwłaszcza ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony, zatrudnienie w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy – jest zabroniona.

Wskazane powyżej okoliczności nie mogą wpływać na zróżnicowanie sposobu traktowania danego pracownika lub pracownicy w zakresie:

• nawiązania i rozwiązania stosunku p