Wartość bezpłatnego zakwaterowania oddelegowanego pracownika z niepełnosprawnością a przychód tego pracownika

Odpowiedź na powyższe pytanie jest negatywna, a wynika to z wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 stycznia 2024 r. (sygn. akt II FSK 434/21 i II FSK 1332/21).

NSA rozpatrywał sprawę pracodawcy, który prowadził działalność zarówno w kraju, jak i za granicą. W umowach o pracę zawartych z pracownikami pracodawca przewidział możliwość czasowej zmiany miejsca pracy. W związku z tym pracodawca często wysyłał pracowników w delegacje do miejsc znacząco oddalonych od siedziby firmy. Pracownicy ci nie pobierali żadnych diet, gdyż wspomniane delegacje nie były podróżami służbowymi. Pracodawca zapewniał jednak takim pracownikom bezpłatne zakwaterowanie.

Pracodawca powziął wątpliwość, czy bezpłatne zakwaterowanie stanowi przychód z nieodpłatnych świadczeń?

Początkowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przychylił się do stanowiska pracodawcy, niemniej jednak później Szef Krajowej Administracji Skarbowej uznał interpretację pracodawcy za nieprawidłową. W wyniku zmiany interpretacji podatkowej w dniu 7 października 2019 r. organ podatkowy uznał, że darmowe zakwaterowanie jest przychodem z nieodpłatnych świadczeń, ponieważ stanowi korzyść dla pracowników, a nie dla pracodawcy.

W 2020 r. pracodawca wystąpił o kolejną interpretację. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie podzielił jednak argumentów pracodawcy i uznał, że wartość bezpłatnego zakwaterowania oddelegowanego stanowi przychód z nieodpłatnych świadczeń.

Pracodawca skierował sprawę na drogę sądową, powołując się na to, że wykładnia polskich przepisów podatkowych musi być zgodna z przepisami prawa unijnego. Chodzi tu przede wszystkim o art. 7 dyrektywy 96/71/WE z 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (Dz. Urz. UE 1997 L Nr 18), a także art. 4 ust. 3 lit. F i ust. 5 dyrektywy 2014/67/UE z 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE (Dz. Urz. UE 2014 L Nr 159).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 30 września 2020 r. (sygn. akt III SA/Wa 2844/19) oraz WSA w Krakowie w wyroku z 13 listopada 2020 r. (sygn. akt I SA/Kr 1121/20) odrzuciły skargi pracodawcy, ten jednak odwołał się do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Po rozpoznaniu sprawy NSA uchylił wyroki sąd