Odprawa dla pracownika z niepełnosprawnością a koszty płacy

Jak wynika z uregulowania art. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (t.j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1969, ze zm.), przepisy tej ustawy mają zastosowanie do pracodawców zatrudniających co najmniej 20 pracowników. Odprawa pieniężna dla pracowników z niepełnosprawnościami, z którymi rozwiązane zostały stosunki pracy w trybie zwolnień grupowych, należy się wyłącznie wówczas, gdy ustanie stosunku pracy nastąpiło na podstawie wypowiedzenia wręczonego pracownikowi przez pracodawcę lub porozumienia stron, a przyczyna zwolnienia leży po stronie pracodawcy. Do zwolnień grupowych dochodzi wtedy, gdy pracodawca zatrudniający co najmniej 20 pracowników zwalnia w okresie nieprzekraczającym 30 dni:

• 10 pracowników, gdy zatrudnia mniej niż 100 osób,
• 10% załogi, gdy w firmie pracuje co najmniej 100 osób, ale mniej niż 300,
• 30 pracowników, gdy zakład zatrudnia co najmniej 300 osób.

W myśl art. 10 ust. 1 analizowanej ustawy, prawo do odprawy pieniężnej przysługuje zarówno pracownikom zwalnianym w ramach zwolnienia grupowego, jak również pracownikom, wobec których pracodawca dokonał rozwiązania stosunku pracy w ramach zwolnienia indywidualnego. Przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę musi jednak leżeć po stronie pracodawcy. W wypadku, gdy zwolnienie z pracy następuje w warunkach określonych powyżej, a także z przyczyn niedotyczących niepełnosprawnego pracownika, należy się mu odprawa pieniężna.

Zgodnie z art. 26a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j.: Dz. U. z 2023 r., poz. 100, ze zm.) – dalej: u.r.o.