Czy odmowę udzielenia pomocy indywidualnej ze środków ZFRON trzeba uzasadnić?

Jedną z głównych zasad wykorzystywania środków ZFRON jest zasada, zgodnie z którą środki te powinny być wydatkowane w sposób celowy i oszczędny z uwzględnieniem optymalnego doboru metod i środków realizacji w stosunku do zakładanych efektów. Wskazuje na to § 4a rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (t.j.: Dz. U. z 2022 r., poz. 1145). Jednocześnie, ocena tego, czy przesłanki określone w § 4a rozporządzenia w sprawie ZFRON zostały spełnione, winna być dokonywana indywidualnie w stosunku do konkretnego wydatku i celu, jaki ten wydatek ma spełniać.

Wydatkami celowymi są wydatki poniesione w zgodzie z dyspozycją art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j.: Dz. U. z 2023 r., poz. 100, ze zm.) – dalej: u.r.o.n. Przepis ten stanowi, iż pracodawca powinien przeznaczać środki ZFRON na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej, w tym na indywidualne programy rehabilitacji osób z niepełnosprawnościami, opracowywane przez powołane przez pracodawców komisje rehabilitacyjne oraz ubezpieczenie osób niepełnosprawnych, zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania środków ZFRON.

Ustawodawca w art. 33 ust. 9 u.r.o.n. przewidział, że pracodawca jest dysponentem środków ZFRON, a także ma wyłączną kompetencję uregulowania zasad dysponowania środkami tego funduszu, wraz ze wskazanymi w rozporządzeniu w sprawie ZFRON podmiotami. Tak więc to pracodawca podejmuje ostateczną decyzję o przyznaniu z tego funduszu wsparcia w formie pomocy indywidualnej lub odmowie przyznania tego wsparcia. Należy jednak pamiętać, że musi on postępować