Kiedy niepełnosprawny pracownik może wnieść pozew o ustalenie istnienia stosunku pracy?

Zgodnie z dyspozycją art. 22 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1465, ze zm.) – dalej: k.p., przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, z kolei pracodawca ma obowiązek zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

Należy podkreślić, że praca, która odbywa się zgodnie z warunkami opisanymi powyżej, jest uznawana za zatrudnienie na podstawie stosunku pracy, niezależnie od nazwy umowy, którą strony zawarły. Dotyczy to zwłaszcza umowy zlecenia, umowy o dzieło, innej umowy cywilnoprawnej albo w ramach tzw. samozatrudnienia.

Jak wynika z treści art. 22 § 12 k.p., jeżeli strony postanowią o zachowaniu ustalonych w art. 22 § 1 warunków pracy, nie jest możliwe zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że stosunek pracy odznacza się wieloma podobieństwami do stosunków cywilnoprawnych, niemniej jednak odróżniają go takie cechy jak: dobrowolność zobowiązania, zarobkowy charakter, osobisty charakter świadczenia pracy, podporządkowanie pracownika mające swój wyraz w szczególności w możliwości wydawania pracownikom poleceń dotyczących pracy, stałe godziny pracy, określone miejsce wykonywania pracy, podpisywanie list obecności. Jednocześnie, ustawodawca w żadnym przepisie nie wprowadził zakazu nawiązywania stosunków cywilnoprawnych, których przedmiotem byłoby świadczenie pracy. Co więcej, zapis art. 22§ 11 k.p. nie przewiduje domniemania zawarcia umowy o pracę. Wynika to z tego, że w oparciu o art. 22§ 11 k.p. nie można przyjąć, że każde zatrudnienie będzie stanowiło zatrudnienie „w warunkach” wskazanych w art. 22 § 1 k.p. Uregulowanie to świadczy przede wszystkim o tym, że o rodzaju stosunku prawnego, na podstawie którego świadc