Jak nie argumentować wydatków w ramach IPR – wyrok NSA z 21.06.2023 r., sygn. akt III FSK 53122

Sposoby przeznaczenia środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych zawarte zostały w § 2 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia MPiPS z 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 1145) poprzez wskazanie możliwych kosztów ponoszonych w ramach wydatków na indywidualne programy rehabilitacji mające na celu zmniejszenie ograniczeń zawodowych. Wśród wyszczególnionych kosztów w pkt 12 lit. e) wskazanego przepisu przewidziano koszty dostosowania miejsca pracy i stanowiska pracy do potrzeb wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności, który to sposób wydatkowania doznaje doprecyzowania mocą przepisu § 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie ZFRON warunkującego wykorzystanie środków z funduszu od opracowania programu rehabilitacji. Sposób wydatkowania środków w ramach IPR winien być dodatkowo analizowany przez pryzmat zarówno dyspozycji § 4a ww. rozporządzenia, czyli wypełniać cechy celowości i oszczędności z uwzględnieniem metod i środków realizacji w stosunku do zamierzonych efektów, a także realizować cel zakreślony w § 2 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia, tj. realizację działań zmniejszających ograniczenia zawodowe.

Efekt ten osiągnąć można jedynie w przypadku zaistnienia bezpośredniego związku między przeznaczeniem środków z funduszu na określony zakup a zmniejszeniem ograniczeń zawodowych konkretnego pracownika ze stopniem niepełnosp