Jakie są składniki kosztów płacy przy zatrudnieniu pracownika z niepełnosprawnością?

Adekwatnie do dyspozycji art. 2 pkt 4a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j.: Dz. U. z 2023 r., poz. 100, ze zm.) – dalej: u.r.o.n., pod pojęciem kosztów płacy należy rozumieć wypłacane pracownikowi z niepełnosprawnością wynagrodzenie brutto oraz opłacane przez pracodawcę obowiązkowe składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i wypadkowe naliczone od tego wynagrodzenia, jak również obowiązkowe składki na Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Solidarnościowy.

Stosownie do wyjaśnień Biura Pełnomocnika Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych, wynagrodzeniem brutto, wliczanym do kosztów płacy, są kwoty, które są wypłacane pracownikowi z niepełnosprawnością, aczkolwiek mają charakter wynagrodzenia, a nie świadczenia, jak np. zasiłki, deputaty czy wszelkie formy ekwiwalentu. Tak więc wynagrodzenie brutto będą stanowić wynagrodzenia m.in. za czas pracy, choroby, bądź godziny nadliczbowe, za okres wypowiedzenia, dodatki funkcyjne tudzież premie. Co do zasady wynagrodzeniem brutto dla pracownika z niepełnosprawnością nie będą ekwiwalenty, dodatki świadczeniowe, zasiłki, odszkodowania, zapomogi i odprawy.

Co istotne, od dnia 26 kwietnia 2023 r., w życie wszedł przepis art. 21 u.r.o.n., zgodnie z którym dla celów określonych w u.r.o.n. świadczenia określone w art. 6724 § 3 i 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j.: Dz. U. z 2022 r., poz. 1510, ze zm.) wlicza się do wynagrodzenia brutto, o którym mowa w art. 2 pkt 4a u.r.o.n. Chodzi tu o ekwiwalent pieniężny dla pracownika z niepełnosprawnością w wysokości ustalonej z pracodawcą za wykorzystywanie przez pracownika wykonującego pracę zdalną materiałów i narzędzi pracy, w tym urządzeń technicznych, niezbędnych do wykonywania pracy zdalnej, niezapewnionych przez pracodawcę, niemniej jednak spełniających wymagania określone w rozdziale IV działu dziesią