Podstawowe zasady wykazywania efektu zachęty

Definicja efektu zachęty metodą ilościową i jakościową

Pracodawca, chcący otrzymać dofinansowanie wynagrodzenia pracowników z niepełnosprawnościami powinien wykazywać przeciętny miesięczny stan zatrudnienia ustalony w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy, uwzględniając jednocześnie zatrudnienie pracowników w przedsiębiorstwach z nim powiązanych. Jest to tzw. efekt zachęty.
Podmiot, starający się o dofinansowanie wynagrodzenia, które jest pomocą publiczną, musi wykazać efekt zachęty, związany z przyjęciem do pracy osoby z niepełnosprawnością. Pracodawca, chcący wykazać efekt zachęty każdego z pracowników z niepełnosprawnością, musi otrzymać od takiej osoby ważne orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, którym musi dysponować najpóźniej w dniu zawarcia umowy o pracę, gdyż jedynie w ten sposób będzie on w stanie wykazać, że osiąga cel pomocy publicznej.

Wtedy pracodawca może rozpocząć procedurę wykazania efektu zachęty metodą ilościową lub jakościową. Sposób wykazywania zachęty metodą ilościową polega na ustaleniu wzrostu netto stanu zatrudnienia ogółem w miesiącu podjęcia zatrudnienia przez pracownika, na którego pracodawca zamierza pobierać wsparcie, w stosunku do przeciętnego zatrudnienia ogółem w okresie 12 miesięcy poprzedzających miesiąc podjęcia zatrudnienia przez tę osobę.

Drugi sposób, czyli metoda jakościowa, polega na wykazaniu, że pracownik podjął pracę na wakacie zwolnionym w warunkach określonych w art. 26b ust. 4 pkt 1-6 i ust. 5 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych z 27 sierpnia 1997 r., w miesiącu rozpoczęcia pracy przez osobę z niepełnosprawnościami. Dokładnie powyższy przepis brzmi: „Jeżeli zatrudnienie nowych pracowników niepełnosprawnych w danym miesiącu u pracodawcy wykonującego działalność gospodarczą nie powoduje u tego pracodawcy wzrostu netto zatrudnienia ogółem, miesięczne dofinansowanie na nowo