Orzeczenie o niepełnosprawności ze wskazaniem do pracy w warunkach pracy chronionej a praca na otwartym rynku pracy

Stosownie do art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j.: Dz. U. z 2021 r., poz. 573 ze zm.) – dalej: u.r.o.n. zaliczenie pracownika do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie wyklucza możliwości zatrudnienia tej osoby u pracodawcy niezapewniającego warunków pracy chronionej, jeżeli pracodawca ten:

• przystosuje stanowisko pracy do potrzeb osoby z niepełnosprawnością,

• zatrudni osobę z niepełnosprawnością w formie telepracy.

Kontrolę w zakresie przystosowania stanowiska pracy do potrzeb wynikających z niepełnosprawności pracownika przeprowadza Państwowa Inspekcja Pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.: Dz. U. z 2022 r., poz. 504, ze zm.) – dalej: u.e.r.f., osobą całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl art. 13 u.e.r.f., dokonując oceny stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowań co do odzyskania zdolności do pracy pod uwagę bierze się:

• stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności poprzez leczenie i rehabilitację;

• możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy, jak też celowość przekwalifikowania zawodowego, uwzględniając rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek tudzież predyspozycje psychofizyczne.

Jak wskazuje art. 13 ust. 2 i 3 u.e.r.f., niezdolność do pracy orzeka się, co do zasady, na okres nie dłuższy niż 5 lat, chyba że według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu.

Co istotne, adekwatnie do art. 13