: Co uwzględniać – wyrok TK, czy niekonstytucyjną ustawę? Ośrodki pomocy społecznej boją się wypłacać świadczenie pielęgnacyjne

Cały problem leży w sprzeczności art. 17 ust. 1b ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j.: Dz. U. z 2020 r., poz. 111; z późn. zm.) z normami konstytucyjnymi. Przepis ten dotyczy świadczenia pielęgnacyjnego, które może być przyznane osobie sprawującej opiekę nad osobą z niepełnosprawnością pod warunkiem powstania niepełnosprawności nie później niż do ukończenia 18. roku życia bądź w trakcie nauki w szkole lub szkole wyższej, jednakże nie później niż do ukończenia 25. roku życia.

W wyroku z dnia 21 października 2014 r. Trybunał Konstytucyjny (sygn. akt K 38/13) orzekł, iż uregulowanieto jest niezgodne z art. 32 ust. 1 ustawy zasadniczej, w myśl którego wszyscy wobec prawa są równi, wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Niestety, pomimo obowiązującego od przeszło 7 lat wyroku i nowelizacji ustawy o świadczeniach rodzinnych, przedmiotowa regulacja nie została wyeliminowana.

Jak wskazuje Hanna Wiśniewska z Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Dąbrowie Chełmińskiej, w wyniku niezastosowania się do wyroku TK przez rząd, organ pierwszej instancji jest związany przepisami ustawy o świadczeniach rodzinnych, przez co wydawane są decyzję odmowne w zakresie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Za każdym razem dalszą droga takich osób jest taka sama, gdyż muszą one odwoływać się od decyzji do SKO. Pracownicy OPS przekonują zainteresowanych, iż warto to zrobić, czasami nawet pomagają przy pisaniu odwołania – dodaje Hanna Wiśniewska.

Niektórzy wnioskodawcy korzystają z pomocy kancelarii prawnych. SKO uchyla zaskarżoną decyzję i przyznaje świadczenie pielęgnacyjne, a w treści uzasadnienia wypomina, że organy powołują się na p