: Ulga rehabilitacyjna w 2022 r. Co można odliczyć?

W ramach rocznego rozliczenia podatkowego podatnik może korzystać z odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne oraz wydatków łączących się z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, o ile wydatki te poniesione zostały w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą z niepełnosprawnością lub podatnika, na którego utrzymaniu pozostają osoby z niepełnosprawnościami.

Ulga rehabilitacyjna została uregulowana w art. 26 ust. 1 pkt 6, ust. 7 pkt 4, ust. 7a-7g ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j.: Dz. U. z 2021 r., poz. 1128 z późn. zm., dalej: PIT).

Komu przysługuje ulga?

Warunkiem odliczenia wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne albo ułatwienie wykonywania czynności życiowych, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

• orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności – znacznego; umiarkowanego lub lekkiego, przy czym, zgodnie z uregulowaniami ustawy z dnia z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j.: Dz. U. z 2021 r., poz. 573, z późn. zm.) – dalej: u.r.o.n.:

1. do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji (naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację).
2. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych.
3. do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

• orzeczenia lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 2 i niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.: Dz. U. z 2021 r., poz. 291, z późn. zm.) – dalej: u.e.r.f., które traktowane są na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności;

• orzeczenia lekarza orzecznika ZUS o niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawie art. 13 ust. 5 u.e.r.f., które jest traktowane na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności;

• orzeczenia lekarza orzecznika ZUS o całkowitej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 2 u.e.r.f. jest traktowane na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności;

• orzeczenia lekarza orzecznika ZUS o częściowej niezdolności do pracy, ustalone na podstawie art. 12 ust. 3, oraz celowości przekwalifikowania, o którym mowa w art. 119 ust. 2 i 3 u.e.r.f. jest traktowane na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności.

• decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, przy czym renta z tytułu niezdolności do pracy jest świadczeniem przysługującym osobie ubezpieczonej, która spełniła łącznie następujące przesłanki :

1. jest niezdolna do pracy (całkowicie bądź częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu), co zostało stwierdzone orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS-u,
2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy (jego długość uzależniona jest od wieku ubezpieczonego, w którym niezdolność powstaje),
3. niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych i nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Artykuł 12 ust. 2 u.e.r.f., wskazuje, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Natomiast, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art . 12 ust. 3 u.e.r.f.).

Ostatni warunek nie ma zastosowania w przypadku osoby, która jest całkowicie niezdolna do pracy i udowodni okres składkowy oraz nieskładkowy wynoszący co na